De jeugd van tegenwoordig

Toen ik gister mijn favorieten pubers voor het eerst sinds mijn reis weer zag was het feest! Na het nodig gegil, gespring en geknuffel konden we eindelijk een fatsoenlijk gesprek voeren. Niet dat dat met deze twee ooit mogelijk is, ze komen allebei namelijk van na 2005. Toch is het oneerlijk als ik favorieten puber zeg, omdat ze ook zeker in mijn lijstje favorieten mensen staan. 

Het ging niet over Mexico, het ging niet over mij, het ging dit keer zelfs niet over hun, maar het ging vooral over mijn telefoon. Dit uit het, volgens hun, stenen tijdperk komende apparaat was nog bijzonderder dan 6 weken Mexico of hoe erg ze mij hadden gemist. Het was de eerste keer dat ze oog in oog stonden met zo’n fossiel. En ze hadden geen idee wat ze ermee moesten. 

Waar deze generatie vaak wordt gezien als technologische tovenaars, klappen ze helemaal dicht zodra iets geen touchscreen heeft. Ze wisten niet hoe die aan moest, hoe je moest bellen en al helemaal niet hoe je moest smsen. Na lange, trage pogingen werden er dingen verstuurd als “G”. Elke keer als mijn telefoon afging sprongen ze omhoog. 

Toen ik ze vertelde dat ik er een blog over aan het schrijven kwam begon de leukste serie quotes echter pas: “Wat is een blog?” “Oh gewoon, een vlog in woorden.” Ze raakte zich bewust van het feit dat ze groot zijn gebracht met smartphone in de hand en begonnen verbaast vergelijkingen te zoeken. “Dat is hetzelfde alsof jij rookt, hoe duur waren sigaretten toen? Twee euro?” Na deze beledigingen was ik er klaar mee. ;)

Leukste uitkomst van dit experiment: de jeugd van tegenwoordig heeft geen idee heb wat je in je hand hebt als je zonder smartphone loopt. Waar mijn oma, ouders en ik zelf eerst begonnen met een minder flitsend apparaat zijn de kinders van nu alleen de iPhone gewend. Zouden we dan niet gewoon alle telefoons van vroeger moeten gaan rebranden als dé nieuwe retro telefoon? Wie weet kan je er nog geld mee verdienen?