Ondertussen is het alweer meer dan een maand geleden dat ik op brute wijze van mijn sociale media leven werd beroofd. Een grote mijlpaal en een memorabel moment om even terug te blikken op life without whatsapp. En vooral een goed moment om even heel cool te doen over mijn kekke telefoontje.
Ik besteedde gemiddeld 3-5 uur per dag op mijn telefoon. Wat ik echt met schaamte toegeef. Waarbij er toch vaak minimaal 2 social media uurtjes inslopen, waarin ik niets anders deed dan dom scrollen. Dat gevoel dat je een kamer in loopt, maar niet meer weet wat je daar doet. Dat had ik vaak op mijn telefoon. Ik zat dan opeens op instagram en wist niet eens meer hoe ik er gekomen was. Met dit nieuwe exemplaar heb ik daar gelukkig geen last meer van.
Toch merk ik dat sommige verslavingstrekjes diep geworteld zitten. Zo pak ik, als ik mij verveel, rustig mijn roze telefoontje op in de hoop dat daar nog wat prikkels te scoren zijn. Helaas krijg ik nooit berichten..
Wat ook diep zit is wakker worden met het gevoel dat je op dingen moet reageren, of dat er belangrijke berichten op je wachten. Een grote en bekende stress generator voor mij. Met of zonder smartphone. Mijn grootste communicatie middel op dit moment is mijn laptop, email en de instagram website. Elke ochtend wordt ik wakker met het idee dat daar dringende berichten op mij wachten. Elke ochtend wordt ik opgelucht teleurgesteld, niemand heeft mij nodig.
Wat deed ik dan de hele dag op die andere telefoon? En waar had ik het met mensen over dat ik altijd zoveel appjes open had staan? Nog belangrijker: wat was dringend genoeg om mij zoveel appxiety te geven? Ik weet dat er één manier is om daarachter te komen, die ik liever nog even uitstel. Dus voor nu: mij niet appen.
No comments:
Post a Comment