Gemarginaliseerde smartphone

Als reactie op: “Wie zonder smartphone door het leven gaat, raakt gemarginaliseerd” – NRC, Stephan Sanders, 09/12/22

In zijn opinie stuk van 9 December vertelt Stephan Sanders wat hem over de rand heeft geduwd om, ongeveer 15 jaar nadat de eerste IPhone werd gepresenteerd, toch over te gaan naar een smartphone. Interessant en sociaal relevant onderwerp als je het mij vraagt.

 

Toch vind ik het jammer dat, hoe accuraat dit onderwerp ook is, ik moest beginnen met de vraag “wat is gemarginaliseerd?”. Ik zou het opzoeken op mijn smartphone, maar ik heb die sinds 6 weken niet meer, dus was dat geen mogelijkheid. Mijn vader zei: “Buiten de samenleving”. Google zegt achteraf: “Ervoor zorgen dat iets of een groep minder belangrijk of invloedrijk wordt.” Ik had gehoopt dat met het artikel van Stephan Sanders de relevatie van de smartphone zou worden gemarginaliseerd, maar nadat het tegenovergestelde is gebeurd, zou ik toch graag mijn mening erover delen.

Met een overvallend incident op mijn reis in Mexico ben ik letterlijk van mijn smartphone beroofd. Onpraktisch, vervelend, maar ook een groot cadeau. Na terugkomst had iedereen verwacht dat ik me gelijk weer aan de smartphone zou vergrijpen, maar ik en mijn domme telefoon zijn al 6 weken erg gelukkig met elkaar. Als 24-jarige, net tot yup-gepromoveerde, sabbatical hebbende dame, denk ik dat ik onderdeel ben van een generatie die wel degelijk soms onder zijn smartphone lijdt. In dit rijtje hardnekkige aandoeningen staat voor mij fomo (fear of missing out), continue scrollen en het onderbewuste toxische vergelijken wat social media met zich meebrengt.

Wat vind ik dan zo lekker aan het leven aan de gemarginaliseerde kant? En waarom is dit ondertussen een bewuste keuze?

Mijn IPhone 13, hoe mooi de foto’s ook waren, gaf mij vaak stress, een opgejaagd gevoel en kosten heel veel van mijn kostbare tijd. Terwijl de slimste mensen van de wereld bij Instagram en TikTok algoritmes aan het bouwen zijn om mijn aandacht te vangen, ben ik een feut van mijn eigen telefoon, die mijn leven meer vervangt dan vereenvoudigd. Als je niet betaalt voor de service, dan ben jij het product. Dingen die we stiekem weten, maar liever niet beseffen.

Het leven zonder deze mini mega computer in mijn zak is veel simpeler en veel ingewikkelder tegelijkertijd. Ik kan geen bussen of treinen opzoeken, ik zit niet in de groep chats waar de afspraken met vriendinnen worden gemaakt en zodra ik de deur uit loop ben ik niet meer in staat om mijn mail te checken. Zo ga ik dagjes naar Amsterdam met een verfrommeld papiertje in mijn zak waarop ik de treintijden heb geschreven. Wacht ik soms een uur op een terras als ik een mail heb gemist en kijk ik doelloos voor me uit als ik in het ov zit. Raar, maar waar. Als je deze basale ongemakken in acht neemt, krijg je er echt heel veel voor terug.

Ik heb namelijk geen last meer van fomo of het continu vergelijken van wat ik aan het doen ben, met mijn gehele Instagram feed. Ik heb geen koopdrang, omdat er niet de hele dag koekjes naar me worden gegooid. Ik heb sms-contact over het essentiële of ben gezellig met mijn vriendinnen aan het bellen, in plaats van de hele dag die whatsapp ruis binnen te zien stromen. En alle afspraken die in de groep chats worden gemaakt, worden daarna naar mijn gemaild of gesmsd. Ik voel mij bereikbaarder en meer verbonden dan ooit, doordat de kwaliteit van mijn contact exponentieel is gestegen. Dingen die ik stiekem had verwacht bij de afschaffing van een smartphone, maar nooit had durven hopen. Want eerlijk hoeveel van de gemiddelde Nederlandse schermtijd van 5,5 uur is nou echt waardevol? 

Wat had ik dan niet verwacht? Ik was in de veronderstelling dat mijn IPhone een gewoonte was, maar ben nu heilig overtuigd dat het een verslaving is. Even hardnekkig als roken, waar ik ook nog steeds niet mee ben gestopt. Want hoe lekker ik de rust ook vind, zodra er in de ruimte wordt gescrold krijg ik jeukende vingers. En als ik mij dan een keer op social media bevindt zijn die 10 minuten altijd zo weer een uur. Ik had verwacht dat ik na 6 weken afkicken hierboven zou staan, maar voor je het weet stelen al die slimme algoritmes je aandacht weer.

Ik ben nog niet in de fase dat ik mensen wil bekeren tot dit nieuwe bestaan, omdat ik soms zeer afhankelijk ben van hun smartphone, om mij bijvoorbeeld de weg te wijzen als ik verdwaal. Wel vind ik het leuk om dit ‘sociale experiment’ zo lang mogelijk met mezelf vol te houden en schrijf ik daarom een blog over het leven met deze domme telefoon. Terwijl ik pieker of mijn pas verkregen yuppen-status het overleeft als ik nooit meer op een deelscooter kan stappen hoef ik in ieder geval mijn insta story niet meer bij te werken om te bewijzen dat ik écht een super interessant leven heb.  

Dus @Stephan Sanders (zoals je dat op Whatsapp doet) leef je zonder smartphone aan de gemarginaliseerde kant? Misschien wel, alleen ik denk dat dát het grootste cadeau is. Want terwijl jij als allerlaatste adapter van de belcurve bezwijkt onder de smartphone, is de jeugd alweer met iets anders bezig. We zijn namelijk opzoek naar een minder gehaast, minder dwingend leven. Om de moeilijke woorden in het artikel heen gelezen, vind ik het vooral grappig om te beseffen dat fomo nu ook jouw generatie heeft bereikt.