Toen ik gister met mijn aller liefste vriendinnetje aan het facetimen was via mijn laptop hadden we weer mooie gesprekken over de telefoons in ons leven. Radicaal als zij is heeft ze, na het lezen van het boek “stolen focus”, al haar social media verwijderd en gebruikt ze haar telefoon alleen nog maar voor het functionele. Appen, bellen, google maps, mail en zo voort.
Het functionele is precies wat mijn telefoon niet heeft en wat ik soms wél mis. Toen ik een dagje naar Amsterdam ging voor een afspraak, een koffietje en een sinterklaas moest ik op pad met een verfrommeld briefje in mijn zak. Alle bussen, richtingen, parons en tijden had ik braaf op dit briefje gekrabbelt en zo verplaatste ik mij van A naar B in de vreemde stad.
Dit is misschien nog wel de aller grootste shock voor mensen, maar als je erover nadenkt is het echt niet zo lastig. Een andere tool die namelijk vaak vergeten wordt, is je mond, waarmee je gewoon dingen kan vragen. Het valt oprecht heel erg mee hoe afhankelijk je van je telefoon bent, als je de ongemakken voor lief wilt nemen.
Wat krijg je er dan voor terug? Is een hele goede vraag. Eerlijk is eerlijk, heel erg veel. Ik vind het vervelend om mensen te gaan beleren en/of irriteren met mijn nieuw verkregen inzichten over de telefoon maatschappij, maar ik voel me oprecht veel chiller en rustiger. Ik wordt niet de hele dag over onzin geappt en er staat niet elke dag onafgestreept ‘Op whatsapp reageren’ op mijn to-do lijst.
Mensen begrijpen, omdat het zo lang duurt om een bericht te typen, dat ik niet overal op reageer. En als er iets belangrijks of vooral gezelligs is wordt er gebeld. De ideale wereld als je het aan mij vraagt. Urgent en belangrijk hebben een hele andere betekenis gekregen, want bij 10 van die dingen die ik eigenlijk zou willen sturen, denk ik halverwege het vermoeiende typen van het bericht, laat maar, zoveel boeit het eigenlijk toch niet.
No comments:
Post a Comment