Gisteravond was ik op een borrel van een afgestudeerde vriendin met al haar belastingrechten maten. De eerste vraag toen ik mijn telefoon tevoorschijn toverde was: ben jij een drugsdealer? Mensen die mij kennen weten dat ik daar een te groot mietje voor ben. Maar met geen baan en geen plan wordt de mogelijkheid steeds moeilijker te ontkennen. Op dit moment ben ik even benieuwd als de rest van de wereld wat ik nou uiteindelijk ga doen.
Het gekke is dat ik heel goed weet wat ik wil, stiekem. Vaak heb ik ook gewoon geen zin om het tegen mensen te vertellen. Dan moet je de discussie weer aangaan over of het een goed plan is of niet. Een andere, geheimere, reden is ook dat ik nog niet weet of mijn ego de kritiek aan kan. Soms doe je jezelf een grotere gunst als je je dromen voor je houdt.
Alleen als je weet wat je wilt heb je ook de verantwoordelijkheid om het te doen. In ieder geval, zo kijk ik ernaar. Eerst had ik geen geld, toen had ik geen tijd, toen had ik geen ideeen en nu heb ik het allemaal. Zo vervelend als al je excuusjes opraken. Dus heb ik laatst een nieuwe bedacht: ik heb geen whatsapp,. En daarom kan ik nu geen stappen ondernemen. Een heerlijk, zelf opgelegd probleem aka een top excuus. Hier komt namelijk de discussie die ik met mezelf voer weer naar boven: wel of niet een nieuwe slimme telefoon.
Eigenlijk wil ik het echt niet. Drie weken zonder whatsapp was heerlijk en het voelt alsof, zodra ik die app open. De ‘echte’ wereld weer op mij wacht.
Ik voel me helemaal niet uit contact. Ik spreek sommige mensen via sms of bellen en andere sliden lekker de insta dm in. Harstikke prima en alleen toegankelijk vanaf mijn laptop, dus 99% van de dag niet in mijn aura. Eerlijk is eerlijk, ik vind het heerlijk.
Dan maar weer terug naar die ego van mij. Is de nieuw verkregen whatsapp smoes een middel om mezelf niet te hoeven laten doen wat ik spannend vind? Of is het echt iets wat ik nodig heb om te ondernemen? Er is maar een manier om erachter te komen en dat is om die kut app te openen. Mijn huidige plan van aanpak is om met een extra simkaart, mijn reserve telefoon te openen en dan in whatsapp te gaan via mijn laptop. Het enige minpunt is dat het vanaf dat moment een kwestie van discipline wordt. Er ligt dan namelijk een perfect functionerende, geinstaleerde slimme telefoon te wachten op mijn nachtkastje. Ik heb geen idee wat ik daarmee ga doen of van ga vinden.
Dus terwijl ik lekker door ga met mij druk maken over mijn eigen luizen leventje, klap ik mijn laptop dicht, laat ik whatsapp voor wat het is en ga ik uitwaaien in Friesland. Time will tell, maar dit weekend in ieder geval nog even niet. Voor nu zijn het ik en mijn drugdealer telefoon.
No comments:
Post a Comment