De jeugd van tegenwoordig

Toen ik gister mijn favorieten pubers voor het eerst sinds mijn reis weer zag was het feest! Na het nodig gegil, gespring en geknuffel konden we eindelijk een fatsoenlijk gesprek voeren. Niet dat dat met deze twee ooit mogelijk is, ze komen allebei namelijk van na 2005. Toch is het oneerlijk als ik favorieten puber zeg, omdat ze ook zeker in mijn lijstje favorieten mensen staan. 

Het ging niet over Mexico, het ging niet over mij, het ging dit keer zelfs niet over hun, maar het ging vooral over mijn telefoon. Dit uit het, volgens hun, stenen tijdperk komende apparaat was nog bijzonderder dan 6 weken Mexico of hoe erg ze mij hadden gemist. Het was de eerste keer dat ze oog in oog stonden met zo’n fossiel. En ze hadden geen idee wat ze ermee moesten. 

Waar deze generatie vaak wordt gezien als technologische tovenaars, klappen ze helemaal dicht zodra iets geen touchscreen heeft. Ze wisten niet hoe die aan moest, hoe je moest bellen en al helemaal niet hoe je moest smsen. Na lange, trage pogingen werden er dingen verstuurd als “G”. Elke keer als mijn telefoon afging sprongen ze omhoog. 

Toen ik ze vertelde dat ik er een blog over aan het schrijven kwam begon de leukste serie quotes echter pas: “Wat is een blog?” “Oh gewoon, een vlog in woorden.” Ze raakte zich bewust van het feit dat ze groot zijn gebracht met smartphone in de hand en begonnen verbaast vergelijkingen te zoeken. “Dat is hetzelfde alsof jij rookt, hoe duur waren sigaretten toen? Twee euro?” Na deze beledigingen was ik er klaar mee. ;)

Leukste uitkomst van dit experiment: de jeugd van tegenwoordig heeft geen idee heb wat je in je hand hebt als je zonder smartphone loopt. Waar mijn oma, ouders en ik zelf eerst begonnen met een minder flitsend apparaat zijn de kinders van nu alleen de iPhone gewend. Zouden we dan niet gewoon alle telefoons van vroeger moeten gaan rebranden als dé nieuwe retro telefoon? Wie weet kan je er nog geld mee verdienen?

Een emotie minder

Nu ik door het leven ga als dom telefoon eigenaar vallen steeds meer dingen mij op. Er is best veel om naar te kijken als je over straat loopt, op de metro wacht, of gewoon alleen maar dom weg voor je uit kan staren. Mensen om mij heen zijn verbaast, verbijstert als ik dat ding uit mijn zak trek en ik beland in veel gesprekken over hoe het leven zonder social media is. Toch had ik recent een van mijn grootste openbaringen: ik heb een emotie minder. 

Een emotie waar het kapitalisme mee wordt gedreven, generaties mee worden getreisterd en mijn bankrekening vroeger mee werd geplaagd. Ik was namelijk onderworpen aan mijn eigen koopdrang. 

In mijn sales ervaring leerde ik dat er 7 waardevolle contact momenten moeten zijn voordat er een aankoop plaatsvindt. Mijn telefoon, met cookies gebombardeerd, zorgde ervoor dat ik deze 7 momenten altijd rap behaalde. En zo belande er elke keer, voordat ik er erg in had, het volgende onnozelen item van winkelmand ploep in mijn kast. Het is oprecht lastig om zo vaak nee te zeggen als je de hele dag met trends of hebben dingen wordt geconfronteerd. 

Ik kon altijd hele discussies met mijzelf voeren over of ik iets wel of niet zou kopen. Om dan uiteindelijk toch onder mijn koopdwang te bezwijken. Misschien ben ik een hele trieste shopaholic, misschien is dit normaal. Mijn standpunt blijft hetzelfde: het is lastig om zo vaak nee te moeten zeggen. Soms raken de nee’s gewoon simpelweg op. 

Nu mijn domme telefoon en ik rustig door het leven en de straten slenteren is dit echter iets wat niet meer bestaat in mijn emotionele horizon. Hier kwam ik achter toen ik vandaag door een winkelcentrum liep en dacht: Hé, dit gevoel heb ik lang niet gehad. De etalages die je lokken en de spullen die je roepen komen vanaf je beeldscherm de hele dag op je af. Het is toch echt makkelijker om het winkelcentrum te verlaten, dan al deze impulsen te ontwijken. Nu ik deze emotie arm ben wordt mijn bankrekening steeds rijker. Misschien is deze telefoon wel de weg naar mijn eerste miljoen? Ik ben benieuwd!

Ben je drugsdealer?

Gisteravond was ik op een borrel van een afgestudeerde vriendin met al haar belastingrechten maten. De eerste vraag toen ik mijn telefoon tevoorschijn toverde was: ben jij een drugsdealer? Mensen die mij kennen weten dat ik daar een te groot mietje voor ben. Maar met geen baan en geen plan wordt de mogelijkheid steeds moeilijker te ontkennen. Op dit moment ben ik even benieuwd als de rest van de wereld wat ik nou uiteindelijk ga doen. 

Het gekke is dat ik heel goed weet wat ik wil, stiekem. Vaak heb ik ook gewoon geen zin om het tegen mensen te vertellen. Dan moet je de discussie weer aangaan over of het een goed plan is of niet. Een andere, geheimere, reden is ook dat ik nog niet weet of mijn ego de kritiek aan kan. Soms doe je jezelf een grotere gunst als je je dromen voor je houdt. 

Alleen als je weet wat je wilt heb je ook de verantwoordelijkheid om het te doen. In ieder geval, zo kijk ik ernaar. Eerst had ik geen geld, toen had ik geen tijd, toen had ik geen ideeen en nu heb ik het allemaal. Zo vervelend als al je excuusjes opraken. Dus heb ik laatst een nieuwe bedacht: ik heb geen whatsapp,. En daarom kan ik nu geen stappen ondernemen. Een heerlijk, zelf opgelegd probleem aka een top excuus. Hier komt namelijk de discussie die ik met mezelf voer weer naar boven: wel of niet een nieuwe slimme telefoon. 

Eigenlijk wil ik het echt niet. Drie weken zonder whatsapp was heerlijk en het voelt alsof, zodra ik die app open. De ‘echte’ wereld weer op mij wacht. 

Ik voel me helemaal niet uit contact. Ik spreek sommige mensen via sms of bellen en andere sliden lekker de insta dm in. Harstikke prima en alleen toegankelijk vanaf mijn laptop, dus 99% van de dag niet in mijn aura. Eerlijk is eerlijk, ik vind het heerlijk. 

Dan maar weer terug naar die ego van mij. Is de nieuw verkregen whatsapp smoes een middel om mezelf niet te hoeven laten doen wat ik spannend vind? Of is het echt iets wat ik nodig heb om te ondernemen? Er is maar een manier om erachter te komen en dat is om die kut app te openen. Mijn huidige plan van aanpak is om met een extra simkaart, mijn reserve telefoon te openen en dan in whatsapp te gaan via mijn laptop. Het enige minpunt is dat het vanaf dat moment een kwestie van discipline wordt. Er ligt dan namelijk een perfect functionerende, geinstaleerde slimme telefoon te wachten op mijn nachtkastje. Ik heb geen idee wat ik daarmee ga doen of van ga vinden. 

Dus terwijl ik lekker door ga met mij druk maken over mijn eigen luizen leventje, klap ik mijn laptop dicht, laat ik whatsapp voor wat het is en ga ik uitwaaien in Friesland. Time will tell, maar dit weekend in ieder geval nog even niet. Voor nu zijn het ik en mijn drugdealer telefoon.

Kan je even normaal doen?

Als 24-jarige, net tot yup gepromoveerde, dame, ben ik net als de rest van mijn generatie opzoek naar wat ik met mijn leven ga doen. Tussen de rente van de studieschuld, de klimaat verandering en alle andere sores heb ik gelukkig nog genoeg tijd om het leuk te hebben en om met mezelf bezig te zijn. De keuzes die langsvliegen voelen soms bedrukkend overweldigend en soms bevrijdend overvloedig, maar voor de buitenwereld voelt het volgens mij gewoon als heel vreemd wat we doen en laten. 

Zo ben ik, na twee jaar bij een software startup betrokken te zijn, net terug van 6 weken lang mezelf zoeken of vinden in Mexico. Buiten een lekker kleurtje en leuke avonturen heeft deze trip me ook nog iets anders opgeleverd. Namelijk een nieuwe telefoon. Dit nieuwe, roze, Nokia look-a-like, exemplaar heeft 2 funties: bellen en smsen. En zo bevind ik mij opeens buiten de whatsapp samenleving. 

Waar iedereen had verwacht dat ik gelijk na mijn trip een nieuwe zou aanschaffen. Vind ik het stiekem wel lekker om in deze sociale ‘afzondering’ te leven. Mijn huidige grootste geheim is dat er een prima tijdelijk exemplaar in mijn nachtkastje ligt waarmee ik zo weer zou kunnen toetreden. Maar wat is het dan dat me hier zo van weerhoudt?

Ik kan heel veel goede slechte redenen bedenken waarom dit zo is. Ik vind het wel lekker rustig zo. Ik krijg stress van de prikkels van mijn telefoon. Ik heb veel meer tijd over op een dag. Toch zijn deze vrij rationele voordelen niet voor genoeg mensen een reden om het ook te doen. Waarom is het toch dat we, ondanks de sorres en stress die het ons opleverd, zo afhankelijk zijn van dat ene apparaat? Misschien vinden we het stiekem wel lekker om geleefd te worden door alle apps die om onze aandacht vechten? Of zijn we gewoon bang om buiten de boot te vallen als we sociaal niet op de hoogte zijn. 

Terwijl de wereld smeekt of ik weer even normaal wil doen ben ik mezelf aan het wijsmaken dat ik de ballen heb om dat te laten. Wat nou als ik een jaar deze telefoon houdt als experiment? Wat zou ik missen en wat zou ik winnen? Zijn er apps of functies die je echt nodig hebt? Kan ik omgaan met de kleine onhandigheden zoals nooit de weg op kunnen zoeken? En overleefd mijn yuppen status het als ik niet op een deelscooter kan stappen? Vragen waar ik best graag het antwoord op zou willen hebben. Of moet ik gewoon weer even normaal doen?